Fichtelbaargnaabel

von Emil Müller, Dresden

entnommen dem
„ Erzgebirgischen Heimatblatt ” N° 32 von 1927.

„Do kimmt mer nu rauf, üm de Hübeln ze saah
derweil kah kä Saabel dan Naabel dorchhaah!
Ich dacht mersch doch gleich vurnst, daar Tog wür verpfuscht,
wie uns ene Katz übern Waag war gehuscht.”

Nu wart när, ’s waarn käne zwee Stunden vergih,
nooch werd sich dr Naabel raacht schiene verzieh.
Uem zaahne, halb elfe rim zieht sich’s schu auf,
dann kraabeln mer alle off’s Törmel mol nauf.

— Nu ward mer, — un söfft mer. Zwee Toler, du Schrack!
Wär doch när dr Naabel halt aah su fix wack!
An Tisch stiht off eemol dr Baargwert un sogt:
„Dr Wind hot ne zammesten Naabel vergogt,
Und Aussicht is itze! Su trifft mersch net oft,
dos hätt ich fei salberscht heit morng net gehofft.
Wie wär’sch, meine Herrn? ging se net emol nauf?
Doch setzen Se när erscht Ihrn Hut racht fest auf.”

Mei Baargwert giht miet un derklärt uns do uhm:
„Viersch Egertol hot sich dr Keilbarg geschuhm,
doch dort hoom S’n Pleßbaarg, ne Wölfling gleich drah,
ne Gottzgober Spitzbaarg dan hoom mer ganz nah,
un do hiem do sann Se ne Kupperbaarg stih,
ne Biliner Borschen e klee Stückel hie,
un dort guckt dr Haßbaarg, dr Baarnstää dohier,
un sann Se, do tut sich dr Biehlbaarg racht vir ...”

— Halt, Baargwert, halt auf! Oh Sie olberner Mah!
Nää, war när de Leit su verhuhnibeln Kah!
Die Baarg alle tät mer dohierderiem saah?
Ich saah nischt wie Naabel un alles sieht graa!

Do ward doch mei Baargwert fei net ver Spaß schlacht
un moch halt gedacht hoom, ’r häret net racht —
aar söhsch möch de Baarg zamm su deitlich, su klar ...
doch mir wurn fei nischt wie när Naabel gewahr.

Doch wie mer nu wieder sei runner gestieng,
do merktn mer bal, wie dos Dink zammehieng:
Dr Baargwert hatt racht, un dr Himmel war fei
su klar wie’r schänner kah niemols net sei,
doch ober: ganz graa un benaabelt warn mir,
drim kam’s uns vern Aangne su naablig vir.
Wie draußen dr Naabel war sachte verfluung,
do hatt sich derweil unsrer zammegezuung.

„Nu sattersch! Ich ho’s doch dan Morng gleich gesaht:
heit werd’s uns derquaar gih! Doß weß iech akrat,
wenn früh ene Katz übern Waag renne tut,
do kah mer gewieß sei, doch giht’s enn net gut.
Drim eh mer uns wieder off’s Törmel nauf woong,
do wolln mer ...”


Hast racht, erscht de Kater vergoong!


bearbeitet von pks