Wieder amol d’rham
          von Max Herrmann

Wie halt schu mannich’s liebe Mol
trieb mich mei Sehsucht fort
nauf ins Gebirg nooch Wiesenthol,
zun alten Hametort.

Is zieht an öfter wieder hie,
wu m’r mal glücklich war,
hie zu dan Flack’l, wu m’r hot
verlabt de Kinnergahr.

Wu sei se hie,  die Haufen Gahr
seit ich hob fortgemußt?
Wie wunnerlich hot doch dos Labn
geführt durch Laad un Lust.

Nu bi iech ub’n un grüß menn Barg
un aa ne Hametwald,
die beeden sei halt noch diesalb’n
un warn schu domols alt.

Is Stadt’l sieht ub’n vun d’r Höh
grod noch wie früher aus,
när hie un do macht sich’s rächt braat
a neigebautes Haus.

Kumm ich zuerscht vun Bahhuf rauf
an unnrer Schul vorbei,
do is m’rsch,  als müßt iech geleich
nochmol a Schulgung sei.

Durch geden Winkel,  geder Gaß,
muß iech do immer gieh,
wu m’r su rümgesprunge is,
do guckt m’r gern mol hie.

Ob hintern alten Lattenzaun
wuhl noch dr Huppauf stieht?
Un ob m’r bei d’r Hammermühl
noch üb’rn Grenzgrob’n gieht?

Im Zachen- un im Gumferngrund
gieht miersch fei ab’n asu,
war ich do kamol rümgestieg’n,
is ließ m’r net de Ruh.

M’r denkt,  sis muß halt noch su sei,
wie m’rsch als Gung gekannt,
un war d’rweile när amol
a fünkel fortgerannt.

Un doch – s’is mannich’s annersch wurn,
fremd wurn sei aa de Leit,
när hie un do mol trifft m’r an
aus seiner Kinnerzeit.

Do freit m’r sich un tut d’rzöhln
vun längst vergangne Tog’n
un härt ganz hamlich noch amol
is Kindheitsglöckel schlog’n.

Zuletzt,  do gieh ich aa dan Wag
an Kreiz un Staa vorbei
un laas su mannich’n Name o
vun die,  die nimmer sei.

Su muß’s halt sei – d’r Hametard
gehärn m’r alle zu –
die uns amol is Lab’n hol gab’n,
gibt uns zuletzt aa Ruh.



Aus :  GLÜCKAUF, anno 1985 N° 12



bearbeitet von pks