Dr Schmiedbäck in Amerika

vun Hermann Lötsch



r schmiedbäck war niemols zefrieden,
’s wur alles annersch als ar’s wullt;
de Hühner wullten net meh brüten —
do warn de schlachten Zeiten schuld.


Ne Leiten war’n ze klaa de Broteln,
se wullten gräßre Sammeln hoom,
sie toten salbst de Kuchen todeln,
obwuhl se när sech Pfeng noch goom.



r kunnt sich kaum vor Wut meh retten,
fort wullt ar, fort — nu hat ar ’sch soot,
wullt hie, wu se noch Aahstand hätten
un Sympathie für seine Brot.


Amerika, dos tat ne locken,
”Iech zieh noch nooch Amerika.“
Ar machet aah sich of de Socken
un zug sei Sunntigsgackel ah.



r gob ’s Geschäft an seine Brüder,
un ging noch Hamborg, dann of’s Schiff —
Schu nooch zaah Wochen kam ar wieder;
’s war kaa Mensch, daar dos begriff.


Un ganz erstaunt war’n de Geschwister
„Schu wieder do? Wos is gesaah?”
— — — — — — — — — — —
„Iech ho do driem”, su saaht ar wißt’r,
„net aa bekannt Gesicht gesaah”.

Aus :  Neie Ardäpp,  anno 1920


bearbeitet von pks